RegioTV De Bilt

Immanuel van IJzerlooij zegt nooit wat, maar tennist als een pro: 'Zijn dubbele forehand is killing. Die put je volledig uit'

Hij speelt dubbelhandig met lange ballen, kiest een afwijkende positie op de baan en slaat alle ballen keihard terug. Immanuel van IJzerlooij (35) is de schrik voor iedere tegenstander op de toss-avond van de tennisclub in Bosch en Duin. Ondanks zijn zware vorm van autisme en zijn onvermogen om te spreken is hij inmiddels een graag gezien lid bij de vereniging. “Zijn dubbele forehand is killing. Dat put je compleet uit.”


In een kleine Toyota komt Immanuel aangereden met zijn vaste begeleider David Verwer (45). Elke woensdagavond is hij hier te vinden op de recreatieve toss-avond van tennisvereniging Bosch en Duin. Een gemêleerd gezelschap van vooral wat oudere tennissers slaat vanavond een recreatief balletje op één van de acht banen. Elk half uur wordt er gewisseld van baan en tegenstanders.


Immanuel stapt uit de auto en pakt zwijgzaam een kleine videocamera op een statief en zet deze bij de ingang neer. Met wat gebaren maakt hij duidelijk dat David op het rec-knopje moet drukken. Daarna loopt Immanuel statig door het hek het terrein van de tennisvereniging op. “Dit doet hij altijd. Als een soort ritueel. En hij gebruikt de opnames op zijn YouTube-kanaal.” zegt David. Hij is de persoonlijke begeleider van Immanuel op het gebied van sport en persoonlijke verzorging. “Elke woensdag gaan we hier naar de toss-avond en thuis help ik met de persoonlijke verzorging. Ik ga ook twee keer per jaar met Immanuel en zijn broer op vakantie."

Immanuel heeft een zware vorm van autisme en mutisme. Door dat laatste spreekt hij vrijwel nooit. Hij woont met zijn broer (die ook autistische kenmerken heeft) bij zijn moeder in Zeist. David ondersteunt daarbij. Naast tennis heeft Immanuel een grote passie voor wandelen, paarden en klassieke muziek. Hij speelt op hoog niveau cello en piano en heeft een conservatoriumdiploma op zak. Op zijn YouTube-kanaal zien we filmpjes van Immanuel wandelend door de natuur en er talloze, genummerde compilaties van zijn serves bij de tennisclub.


Op de toss-avond wordt recreatief getennist door een ietwat ouder publiek uit klasse 6 tot en met 9. Het sociale aspect speelt bij een vereniging vaak een grote rol: een drankje achteraf in de kantine, bitterballetje erbij, een beetje bijkletsen… Maar dat deel van de tennisavond slaat Immanuel steevast over. Hij komt er alleen voor het spel en daar ligt alle focus op. David: “Afgelopen zomer heeft hij zelfs een toernooi in klasse 7 gewonnen. Zijn techniek is anders en verrast de tegenstanders. Hij zal nooit smashen of korte effectballetjes geven, maar met zijn lange slagen en dubbele forehand put hij tegenstanders uit. Je weet als tegenstander dat je flink moet rennen.”

Selectief mutisme is een ontwikkelingsstoornis en komt voor uit de (sociale) angst om te spreken. Mensen met selectief mutisme kunnen wel spreken, maar zwijgen consequent in veel situaties. Je kunt het zien als een extreme vorm van verlegenheid.

Terwijl iedereen een beetje kletst over het weer, de nieuwe gravel en het nieuws van de dag staat Immanuel met zijn handen in zijn zakken te wachten tot het spel gaat beginnen. Zijn tennismaten druppelen langzaam binnen en hij begroet ze met een coronaproof elleboogstoot.


Er wordt getosst en het eerste potje gaat beginnen. Immanuel neemt alle tijd voor focus op de opslag. Iedereen wacht geduldig af. Dan gooit hij de bal omhoog en slaat ‘m keihard naar de overkant. Zijn tegenstander Olaf (47) speelt al 25 jaar tennis, maar wordt nog regelmatig verslagen door Immanuel. “Hij staat hier op de baan altijd te kwispelen als een jonge hond. Zijn forehand doet hij met links én rechts. Je moet echt hard werken als je tegen Immanuel speelt, want hij doet alles op techniek. Elke bal slaat ie terug.”

Dat Immanuel helemaal nooit wat zegt, niet meedoet met de gesprekken over koetjes en kalfjes en na afloop de bitterballen laat staan en direct naar huis gaat is voor zijn tennismaatjes inmiddels gewoonte. Olaf: “Ik ken hem al drie jaar en het is ook wel lekker rustig zonder al dat gelul. Hij komt hier ook echt voor de gezelligheid en gaat met mensen om, maar altijd zonder te praten.” Ook Jeanine (64) speelt graag tegen Immanuel. “Hij heeft een zelfbedachte techniek en speelt heel bedachtzaam, zonder emoties. Ik zou niet willen zeggen dat hij een mooie techniek heeft, want hij staat erbij alsof hij in de rij staat bij de bakker, maar ondertussen slaat ie alles terug. En sta ik te zweten.”


Voor mensen met autisme is het sporten bij een club of vereniging vaak lastig vanwege het sociale aspect. David: “Ik vind het mooi om te zien dat hij hier welkom is en onderdeel is van de club. Iedereen groet hem en ook zijn broer speelt regelmatig een toernooi mee. Als je een toernooi wint is het gebruikelijk dat je daarna in de kantine trakteert op een drankje. Ik heb dat Immanuel echt moeten leren. Hij gaat sowieso niet snel zitten en blijft liever staan, maar uiteindelijk hebben we toch 2 rondjes kunnen geven. Daarna was hij er wel echt klaar mee, maar zo komen we steeds een stapje verder.”


De bel gaat en het laatste potje zit erop. Terwijl de spelers nog met de handdoek in de nek staan na te kletsen steekt Immanuel een hand op, geeft nog wat elleboogstoten en snelt het donker in richting de parkeerplaats. David loopt er achteraan en voert het woord. “Immanuel is er klaar mee, dus we gaan weer. Tot volgende week allemaal!”